اصول اساسی و اولیه کوهنوردی

اصول اساسی و اولیه کوهنوردی چیست؟

از میان زمین‌های صخره‌ای یا دامنه‌های درختی شیب‌دار، بر روی شیب‌های پوشیده از برف یا چمن،اصول اساسی و اولیه کوهنوردی و پیاده‌روی در کوهستان ثابت می‌ماند.

اصول اساسی و اولیه کوهنوردی

1- وزن کوهنورد همیشه مستقیماً روی پاها متمرکز می شود. او پای خود را صاف روی زمین قرار می دهد تا حداکثر تماس (چکمه) با زمین را به دست آورد.

سپس پای خود را روی سربالایی چنبره های چمنی و سایر نقاط هم سطح قرار می دهد تا از پیچاندن مچ پا و فشار به تاندون آشیل جلوگیری کند.

کوهنورد بعد از هر قدم زانو را صاف می کند تا بین قدم ها استراحت کند و گام های متوسطی را با سرعتی ثابت برمی دارد. از زاویه صعود یا فرود بیش از حد شیب دار اجتناب کنید.

2- علاوه بر تکنیک مناسب، سرعت با شرایط سازگار است. کوهنورد با توجه به سرعت واحدی که در آن حرکت می کند، سرعت یا تعداد قدم ها را در دقیقه تعیین می کند.

توجه کنید:

برای دیدن محصولات کوهنوردی اسنوهاک کلیک کنید.

(تفاوت های فیزیکی به این معنی است که سرعت حرکت دو نفر با سرعت یکسان همیشه یکسان نخواهد بود.) کوهنورد سرعت را حفظ می کند و تغییرات شیب یا زمین را با تنظیم طول گام خود جبران می کند.

سرعت و ریتم زمانی افزایش می‌یابد که فاصله بین سه تا پنج قدم بین افراد حفظ شود. این فاصله به کاهش اثر “آکاردئون” افرادی در انتهای صف کمک می کند که دائماً باید متوقف شوند و شروع کنند.

3- زمین، آب و هوا و شرایط نوری بر میزان صعود تأثیر می گذارد. هر چه شرایط نامطلوب تر باشد، سرعت آن کمتر می شود.

حرکت بیش از حد سریع، حتی در شرایط ایده آل، باعث ایجاد خستگی زودرس، نیاز به توقف بیشتر و در نتیجه از دست دادن زمان صعود می شود.

یک کوهنورد فقط می تواند با سرعتی که ریه ها و پاهایش اجازه می دهند حرکت کند. کوهنورد آموزش دیده، شرایط و سازگاری، استقامت بیشتری دارد و کارآمدتر حرکت می کند.

استراحت، تغذیه خوب و تهویه هوا، سازگاری، تمرین مناسب و اراده برای صعود کلید موفقیت آمیز عملیات کوهستانی است.

4- وقفه ها به حداقل می رسد. هنگامی که یک سرعت متوسط تنظیم می شود، نیاز به توقف استراحت کاهش می یابد، احتمال گرم شدن بیش از حد کوهنوردان کاهش می یابد.

یک واحد می تواند یک مسافت معین را در حداقل زمان طی کند. در صورت امکان، باید روی زمین هموار و بدون شیب تندتر استراحت کرد.

نکته

•  در نیم ساعت اول حرکت باید یک توقف تنظیمی انجام شود. کوهنوردان در صورت نیاز بند چکمه ها را شل یا سفت می کنند، بست ها را تنظیم می کنند و لایه های مناسب لباس را اضافه یا حذف می کنند.
•  پس از اولین توقف، یک مهمانی با شرایط مناسب ممکن است هر 1 تا 1.5 ساعت یک بار استراحت کوتاهی داشته باشد. در صورت امکان، کوهنوردان به درخت، صخره یا دامنه تپه تکیه می دهند تا وزن دسته را از بین ببرند و عمیق نفس بکشند. این توقف ها به اندازه کافی کوتاه نگه داشته می شوند تا از سفت شدن عضلات جلوگیری شود (یک تا دو دقیقه).
•  بعداً در راهپیمایی ممکن است به دلیل خستگی یا الزامات مأموریت، توقف های طولانی تری لازم باشد. در این توقف‌ها، کوهنوردان باید فوراً لباس‌های اضافی بپوشند تا سرد نشوند – گرم نگه داشتن بدن بسیار آسان‌تر از گرم کردن بدن سرد است.
•  پس از صعود، استراحت خوبی برای احیای ماهیچه های خسته لازم است.

5- مرحله استراحت برای شیب های تند، میدان های برفی و ارتفاعات بالاتر استفاده می شود. با دادن یک لحظه به ریه ها و پاها برای بهبودی بین مراحل، سرعت را کنترل و خستگی را محدود می کند. سرعت آهسته و ریتمیک نگه داشته می شود.

نکته

•  پس از هر قدم به جلو، کوهنورد مکث کوتاهی می کند و ماهیچه های پای جلو را شل می کند در حالی که تمام وزن بدن خود را روی پای عقب قرار می دهد.

پای عقب صاف با زانو قفل شده نگه داشته می شود تا استخوان، نه ماهیچه، وزن را تحمل کند.

•  تنفس با مرحله استراحت هماهنگ است. تعداد تنفس در هر پله بسته به سختی صعود تغییر می کند.

شیب های تندتر یا ارتفاعات بالاتر ممکن است به چندین نفس در هر پله نیاز داشته باشند. هنگامی که هوا در ارتفاع رقیق می شود.

تنفس عمیق با استفاده از تکنیک “تنفس فشاری” بسیار مهم است. کوهنورد به شدت بازدم می کند و دم آسان تر و عمیق تر را امکان پذیر می کند.

•  این مرحله استراحت آهسته، ثابت و توقف کارآمدتر از جهش‌های سرعت است که به سرعت خسته‌کننده هستند و به بهبودی طولانی‌تری نیاز دارند.

6- پیاده روی در سراشیبی نسبت به سربالایی انرژی کمتری مصرف می کند اما برای بدن بسیار سخت تر است.

پایین آمدن می تواند تمام وزن بدن را به پاها و ساق پاها وارد کند. ممکن است.

تاول و ناخن های سیاه پا، آسیب زانو و کمردرد ایجاد شود. برای جلوگیری از این مشکلات، کوهنورد باید با سفت کردن چکمه‌ها شروع کند تا از تناسب آن اطمینان حاصل شود (ناخن‌های پا را نیز کوتاه کنید).

یک چوب اسکی، تبر یخ یا چوب پیاده روی کمک می کند تا مقداری از بار را برداشته و پایداری بیشتری ایجاد کند. سرعت متوسطی داشته باشید و با زانوهای خمیده برای جذب ضربه راه بروید.

g. حتی الامکان باید از حرکت به سمت تپه روی هر سطحی اجتناب شود. سربازی که با یک کوله پشتی سنگین می شود، در برابر پیچ خوردگی مچ پا، آسیب کمر، و از دست دادن تعادل آسیب پذیر است.

اگر سفر به سمت تپه ضروری است، سعی کنید به طور دوره‌ای جابجا شوید و از مناطق مسطح با زاویه پایین‌تر مانند صخره‌ها، مسیرهای پیاده‌روی حیوانات، و زمین بالای چمن‌ها یا توده‌های برس برای همسطح کردن مسیر استفاده کنید.

تجربیات خود را از کوهنوردی با ما به اشتراک بگذارید.